O MNIE czyli Z ZIEMI POLSKIEJ DO WŁOSKIEJ

O MNIE

Nazywam się Wioletta Lewandowska i jestem autorką tej strony. We Włoszech nazywają mnie “Violina” albo z polska, ale jednak po włosku “Wiolla” przez dwa “L”.

Często słyszę pytania, dlaczego akurat Toskania i od czego zaczęła się moja toskańska przygoda? Parę lat temu, przez całkowity przypadek, zaczęłam zajmować się schorowanymi ludźmi w toskańskiej głuszy, na tzw. wiejskim odludziu niedaleko miasteczka Bucine. 

W Polsce nobliwa pani urzędniczka, a w Toskanii, zapomniawszy o dyplomie magistra ekonomii, pracowałam przede wszystkim jako opiekunka osób starszych. Pomagałam im w codziennym życiu oraz w szpitalu, więc do mojego kręgu włoskich znajomości, tj. najczęściej spotykanej we Włoszech grupy zawodowej należą przede wszystkim pielęgniarki, pielęgniarze oraz lekarki i lekarze.

Od razu się pochwalę, że lekarze z GŁUSZY nauczyli mnie, osobę, która do niedawna bała się krwi i uciekała na widok lekarskiego fartucha, robić zastrzyki oraz podłączać kroplówki schorowanym pacjentom w głuszy. Zapewne po to, by nie musieli wciąż przyjeżdżać na moje ODLUDZIE, bo jak wiadomo, odludzia i bezludzia nigdy nie są po drodze 🙂 Wniosek z tego prosty – GŁUSZA zmusza człowieka do nauczenia się wielu rzeczy.

Najczęściej bywało tak, że oprócz opiekowania się starszymi ludźmi, w tzw. międzyczasie, byłam “człowiekiem do wszystkiego” tj. zbierałam oliwki i winogrona, woziłam z lasu taczkami ziela dla królików (!!!), jak również i drewno na opał, opiekowałam się dwoma pobliskimi ogrodami.

No, a teraz wymienię ostatnie – mówi się “ostatnie, ale nie najgorsze”, ale w tym przypadku jest dokładnie na odwrót, bo to było akurat najgorsze: pracowałam jako pomocnik w pięknym, toskańskim zamku, który jednocześnie był gospodarstwem agroturystycznym z wspaniałą restauracją.

Pracę “na zamku” mogę skwitować jednym komentarzem oddającym dobitnie wszystkie moje wrażenia: Mamma Mia! Nigdy więcej pracy w tak zwanej GASTRONOMII!!! Gotować lubię, ale doświadczyłam, że praca w restauracyjnej kuchni codziennie od 8.00 rano często nawet do 2.00 w nocy (nawet jeżeli tylko przez cztery, pięć miesięcy pełni sezonu turystycznego) może obrzydzić kuchnię, smakowite jedzenie i piękne toskańskie życie.

Znalazłam jednak wielki plus tej sytuacji – nauczyłam się przyrządzać wspaniałe włoskie potrawy pod okiem bardzo wytwornej “Pani na toskańskim zamku”. Mogę potraktować ten okres jako bardzo intensywny, długi i baaardzo przydatny kurs wykwintnego włoskiego gotowania.

Nigdy dotąd nie byłam turystą w Toskanii, ani w ogóle za granicą naszego najpiękniejszego z krajów, a opowieści i zdjęcia na blogu pochodzą z krótkich, niedzielnych wycieczek po okolicznych GŁUSZACH. A właśnie – ostatnio udało mi się nareszcie spróbować turystycznego życia w czasie pierwszej prawdziwej Podróży. Byłam z siebie niezmiernie dumna, dopóki nie zaczęły do mnie spływać do mnie komentarze typu: “Jesteś bogatą babą rozbijającą się po Toskanii” (!!!).

Mamma Mia! Nie miałabym naprawdę nic przeciwko temu, naprawdę! Być BOGATĄ BABĄ rozbijającą się po Toskanii to moje marzenie! Ale póki co, nie ma tak dobrze… Moja toskańska rzeczywistość jest postrzegana przez czytelników tej strony jak bajka. To pewnie wszystko przez to, że nie wspominam o finansach ani o żadnych problemach, nie opisuję negatywnych zdarzeń ani trudów toskańskiego życia, tylko zamieszczam fotografie pięknych krajobrazów i obserwuję z oddali DOLCE VITA, słodkie włoskie życie bogatych mieszkańców pięknych, średniowiecznych miast.

Kiedyś napisałam o moich trudnych doświadczeniach w Toskanii, ale przeczytała to rodowita Włoszka, która od lat mieszka w Polsce i bardzo dobrze rozumie nasz język. Przeczytała i zasypała mnie pretensjami typu “Jak możesz tak źle pisać o moich rodakach! Nie powinnaś wystawiać Włochom takiej opinii”(!!!) No i przestałam pisać o nieprzyjemnych sprawach w Toskanii… 

Nie chciałam fałszować obrazu tego regionu, ani ludzi których spotkałam w czasie pracy ze schorowanymi włoskimi seniorami, tylko pomyślałam sobie, że jeżeli będę skupiać się na pozytywach i pięknie krajobrazu, to i moje życie stanie się lepsze i piękniejsze. A tu masz… przypięto mi właśnie etykietę “bogatej baby rozbijającej się po Toskanii” i moje życie stało się w niektórych aspektach trudniejsze.

Teraz dopiero muszę być dodatkowo bardzo czujna, żeby nie dać się naciągać i wmanewrować w dodatkowe i niepotrzebne koszty np. u pana mechanika, który sobie uroił, że człowiek, który raz w życiu zorganizował sobie prawdziwą Jesienną Podróż po Toskanii, jest Rockefellerem. Co nie przeszkadza mi oczywiście snuć marzeń o tym, jak fajnie było by doświadczać życia bogatego człowieka.

Ponieważ często pomieszkuję w toskańskiej głuszy i w czasie moich niedzielnych wycieczek po drogach i bezdrożach Toskanii, odkryłam mnóstwo zapomnianych przez ludzi i Boga miejsc, samowolnie mianowałam się “Specjalistą ds. ODLUDZI i BEZLUDZI”, które opisuję je w miarę możliwości na blogu tej strony, marząc, aby je ocalić od zapomnienia.

Oto cała ja – niby nikt, a jednak KTOŚ.