Opowiem Ci o nadziei i San Gusmè

Opowiem Ci o NADZIEI i San Gusmè

Mam nadzieję, że Twoja wielkanocna kura czy też kogut z marcepanu już zjedzony 🙂

Bo właśnie przypomniał mi się następny kogut z toskańskiej wycieczki do Chianti, a dokładniej do San Gusmè z końca lutego bieżącego roku.

Opowiem Ci o San Gusmè [czyt. san gusmè, z akcentem na ostatniej sylabie]. O miejscowości, która dla mnie, wtedy – w końcu lutego 2014 stała się symbolem utraty wszelkiej nadziei.

Urokliwe miasteczko San Gusmè skojarzyło mi się z rozpaczliwie smutną, parogodzinną wycieczką przed moim wyjazdem do Polski. W ten dzień zdałam sobie sprawę, że straciłam “moją” Toskanię i wszelkie złudzenia co do powrotu tutaj.

Byłam przekonana, że szybko tu nie wrócę – z powodu mojej bezmyślności, żeby nie nazwać – głupoty, czy może bardziej trafnie – naiwności, straciłam toskańską pracę, pieniądze, nadzieje, moje plany związane z napisaniem “dzieła”. Cóż mi pozostało na koniec… Jedynie zachwycanie się cyprysami i aleją cyprysową, robiąc dobrą minę do złej gry.[envira-gallery id=”24225″]

San Gusmè znajduje się w administracyjnych granicach powiatu pięknej miejscowości w Chianti, Castelnuowo Berardenga. Podzielę się z Tobą pięknym filmikiem, który został mi przesłany przez Martinę, mieszkankę tego miasta. Chciałabym jej z tego miejsca bardzo za ten filmik podziękować. Grazie mille, Martina 🙂

Ale wtedy jakoś nie myślałam o pięknie tego miejsca, tylko jak wspomniałam, nieustannie “przetrawiałam” w sobie moją porażkę. Wydawało mi się, że jedyne co mi zostało, to zrobienie paru ostatnich fotografii w Chianti i padło na San Gusmè.

Słońce, jak to często bywa w zimie, dawkowało swoje promienie niczym krople homeopatyczne. Często kryło się za chmurami, których było mnóstwo, a ja rozpaczliwie robiłam foty moim starym aparatem, przekonana, że nie mam szans powrotu do Toskanii, jeżeli nie wygram miliona w LOTTO, bo niby jak, za co, po co….

Tak wyglądał dla mnie koniec lutego 2014 i otoczenie San Gusmè w pobliżu drogi do Castelnuovo Berardenga. Ach, ta “krwista”, wiosenna, toskańska zieleń! Coś chyba się dzieje z moim aparatem. Jak on widzi zieloną barwę, nie rozumiem… Trawa miała piękny, wiosenny kolor świeżych, młodych liści, a na zdjęciach wyszedł jakoś tak dziwnie, jakby fluorescencyjny, krwisto-krzyczący, bueeee! Myślisz pewnie, że jego właścicielka (niby ja) nie umie dobrze nastawić swojego aparatu, jednak zapewniam Cię, że w tanich, automatycznych cyfrówkach produkowanych na początku naszego milenium, niewiele da się ustawić, więc może po prostu nadchodzi jego nieubłagany koniec.[envira-gallery id=”24267″]

Dziwnie się czułam chodząc smutna i rozzłoszczona moją naiwnością, pustymi o tej porze uliczkami małej, turystycznej miejscowości. Czasami świeciło słońce, kierując do mnie pozytywne myśli typu: “powinnaś być szczęśliwa, że przebywałaś w Toskanii dostatecznie długo i że widziałaś te wszystkie cuda, o których inni marzą i ci zazdroszczą”.

Najczęściej jednak było pochmurno, dokładnie takie jak moje ponure myśli, że już nigdy tu nie wrócę, co teraz będzie, gdy nie wyobrażam sobie życia bez Toskanii… Robiąc ostatnie w moim mniemaniu toskańskie foty, starałam się zachować w pamięci wszystko co widzę, każdy kamień, każdy zaułek, każdy mały promień słońca padający na kamienne mury…[envira-gallery id=”24256″]

San Gusmè. Naklejona na szybie nalepka z Czarnym Kogutem tj. Gallo Nero, symbolem słynnego wina Chianti.

Mówią, że nadzieja Matką głupich. A mnie jednak jednak udało się ocalić moje dobre myśli, myślałam tylko o Toskanii i … znów jestem tutaj. Dodam, że nic nie wygrałam – póki co, ale oczywiście mam nadzieję, że to się zmieni 🙂 – w LOTTO ani w żadną hazardową grę. Czy to nie cud, że życie dało mi drugą szansę?

San Gusmè. Wystawa sklepowa z nieodłącznym Gallo Nero Czarnym Kogutem Chianti.