Abbazia San Pietro w Badia a Ruoti

Abbazia San Pietro w Badia a Ruoti. Ziemia jest naszym wspólnym domem.

To co teraz piszę, to historia z cyklu  “Trafiło się ślepej kurze ziarno” 🙂

Bo trafiło się i to w dodatku w pobliskiej małej mieścinie zwącej się Badia a Ruoti.

Owo “ziarno” to zwiedzanie klasztoru i kościoła w Badia a Ruoti połączone z wykładem profesora Duccio Demetrio pt. “La religiosità della terra” organizowanego przez Associazione Per la Valdambra.

Zaznaczam, że nie traktowano o żadnej religii (religione) ziemi, tylko właśnie o “religijności”, rozumianej jako nabożna wiara w MOC ZIEMI, w jej zdolność do przywracania sobie równowagi, jako MIŁOŚĆ do niej wyrażająca się przez troskę i dbanie o nią.

W sumie wykład toczył się wokół wielu wątków zawartych w encyklice Papieża Franciszka Enciclica “Verde” tj. Zielona Encyklika, ogłoszonej 18.06.2015. “La terra è Nostra Casa Comune” tj. “Ziemia jest naszym Wspólnym Domem”.

A dbanie o dom to przede wszystkim utrzymywanie go w czystości i dbanie o miłość, która w nim mieszka. Miłość do Naszej Matki Ziemi to opiekowanie się nią, troska o nią i tu cytuję ulubione słowo papieża Franciszka – “custodire” czyli strzeżenie jej jak Anioł Stróż (Angelo Custodo) przed tymi wszystkimi, którzy ją niszczą, dewastują i wykorzystują w rabunkowy sposób.

Minęło parę dni, a ja wciąż jestem pod wrażeniem mądrych słów wykładu pana profesora. Profesor Duccio Demetrio jest autorem wielu cenionych publikacji akademickich i literackich. Jak podkreśla, jest Mediolańczykiem, ale właśnie w Toskanii, a dokładniej w pięknym mieście Anghiari założył szkołę “Libera Università dell’Autobiografia di Anghiari”, gdzie pełni funkcję dyrektora naukowego. 

Drugim mówcą była signora Maria Grazia Mammuccini, która opowiadała o zmaganiu się z problemami prowadzenia gospodarstwa biologicznych upraw.[envira-gallery id=”27787″]

Myślę o ich mądrych słowach, “przetrawiam” je w sobie i może zdołam je kiedyś jakoś sensownie poukładać i zapisać tu, na tej stronie, bo niby to wszystko takie oczywiste, ale opowiedziane w tak poruszający i pełen pasji sposób, że aż zabrakło mi słów podziwu. Cóż począć, może akurat wymyślę jak to zrobić i będę umiała przynajmniej ładnie powtórzyć “Mistrzów Słowa”.

To co dzisiaj tu zapisałam to tylko krótki WSTĘP do “Opowiem Ci o Abbazia di Badia a Ruoti”.[envira-gallery id=”27793″]

Na razie oglądam zdjęcia i już tęsknię za pięknym, cichym opactwem i spokojem mądrych autorytetów, których brakuje w moim otoczeniu. Pewnie nie pisałam, że od paru tygodni przebywam w towarzystwie włoskiej “Signory”, nieustannie “ciamkającej” cukierki, których resztki przylepia w najdziwniejszych miejscach, na przykład na łazienkowym dywaniku, ścianach, parapetach etc.

Signory, która nakazuje mi wylewać wodę z prania do przepływającej obok domu rzeki Ambry. Niezgodnie z moim ekologicznym sumieniem! Niedoczekanie jej!

Dodam, że “signora” jest zapatrzona i wsłuchana od rana do wieczora w JAZGOT telewizyjnych programów. Wybiera akurat takie programy, które charakteryzują się “wrzaskami i pyskówkami”, gdzie ten ma rację, kto bardziej zakrzyczy swojego rozmówcę. A właśnie – obserwuję od lat, jak telewizor włączony na cały regulator, od rana do północy, robi włoskim (i nie tylko włoskim) seniorom wodę z mózgu.

Mamma Mia, gdzie tu się przed takimi schować? – zapytuję samą siebie i natychmiast sama sobie odpowiadam – w komputerze, między zdjęciami klasztoru, z których spływa na mnie spokój dawnego życia.

Pozdrawiam Cię z Ambry, która za sprawą wyżej wspomnianej Signory, kojarzy mi się obecnie z JAZGOTEM głośno ujadającego telewizora.

Ciaooo 🙂