Spotkanie w San Gimignano

Opowiem Ci o spotkaniu w San Gimignano

Opowiem Ci o spotkaniu wspaniałej osoby, która zmierza w tym momencie do Rzymu, piechotą, z ciężkim plecakiem, każdego dnia ponad 20, 30 a często nawet i 40 km… Takie spotkania w pięknym otoczeniu średniowiecznych miast Toskanii są dla mnie prawdziwą inspiracją do pisania o Toskanii i jej osobliwościach.

O pielgrzymkowej drodze zwanej Francigena, która biegnie z Canterbury (GB) do Rzymu, pisałam TUTAJ. Dla zachęty napiszę, że umieściłam nawet świetne filmiki włoskich rowerzystów, którzy przejechali włoski odcinek Francigeny na rowerach. Filmowe zapiski ich podróży bardzo mi się podobają – są tak optymistyczne, że czasami oglądam sobie kawałek ich filmu w ramach podniesienia się na duchu. Filmiki są świetne, ale słyszę opinie, że i moje zdjęcia są całkiem dobre. Zdjęcia to bardzo ważna rzecz, która inspiruje mnie do pisania. W moim komputerze jest ich całe mnóstwo z różnych niedzielnych wycieczek, z krótkich spacerów i gdy je przeglądam, przybywają do mnie wspomnienia z nimi związane oraz nieodparta chęć podzielenia się wrażeniami. 

Pisząc o Francigenie, nie przypuszczałam, że wkrótce poznam osobę, która w tym momencie przemierza tę drogę samotnie piechotą. Może nie aż tak całkiem samotnie – drogą Francigeną idą pielgrzymi z północy Europy, z różnych krajów, więc zawsze znajdzie się jakieś towarzystwo, które spotyka się w tzw. przystankach pielgrzyma, gdzie zatrzymują się na odpoczynek lub nocleg.

Teresa, autorka bloga teda.blog.pl, z którą się spotkałam w San Gimignano, zaobserwowała, że z reguły ludzie, którzy spotykają się w domach pielgrzyma, przemierzają trasę Francigeny osobno, każdy w swoim tempie, każdy ze swoją intencją, którą niesie do Rzymu. Wiadomo, każdy ma swoje lepsze i gorsze dni i nie zawsze ma ochotę obarczać swoimi ograniczeniami współtowarzyszy podróży… Chociaż akurat teraz spotkała dwie Holenderki, najwyraźniej prawdziwe przyjaciółki, idące zawsze razem. Mogę wtrącić teraz moje trzy grosze do jej opowieści i dodać, że wszyscy Ci samotnicy i niedobitki zbierają się na schodach studni 🙂

Znajomość z Teresą zaczęła się od komentarza pod moim wpisem Opowiem Ci o drodze w Toskanii. I tak od tematu pielgrzymkowej drogi Francigena, od e-maila do e-maila zaczęła się nasza wirtualna znajomość. Zaczęłam kibicować Teresie w przygotowywaniu się do drogi Francigena i stało się jasne, że musimy się spotkać, ona – pielgrzym niosący swoją intencję do Rzymu i ja – osoba, która z całego serca podziwia pielgrzymów, ale sama woli chodzić raczej po parogodzinnych beskidzkich szlakach, niż pokonywać długie pielgrzymkowe trasy.

Chociaż, kto wie? Gdy czytam blog Teresy o przemierzaniu drogi do Santiago de Campostela, aż mnie kusi, żeby tak przejść choćby kawałek takiej drogi i spróbować “pielgrzymkowego życia”.

Póki co, umówiłam się z “moim reprezentantem wszystkich pielgrzymów” na jednym z toskańskim przystanków pielgrzyma, w niedzielę, mój dzień wolny od pracy. Miałam szczęście, bo w zeszłą niedzielę, 3 maja Teresa dotarła do San Gimignano, wspaniałego, średniowiecznego miasta, które nazywa się “Manhatanem Toskanii”, z uwagi na wysokie, dumnie górujące nad miastem wieże.[envira-gallery id=”26998″]

Dawno, dawno temu, w czasach “złotego okresu” tego miasta (XIII-XV wiek), było ich 72, bo każda szlachecka rodzina miała swoją wieżę, która służyła nie tylko do celów obronnych, ale i mieszkalnych oraz do podkreślenia statusu materialnego jej właściciela. Włoska wersja Wikipedii informuje, że już w 1580 roku zostało tylko 25 wież, z czego do naszych czasów dotrwało jedynie 16. Niektórzy autorzy podają, że zostało ich 14, bo nie należy uwzględniać w rachunku dwóch dzwonnic, więc można przyjąć, że średnio pozostało ich 15 🙂 Ale i tak miasto pełne “średniowiecznych wieżowców” robi ogromne wrażenie na turystach z całego świata, nie tylko za sprawą wież, ale i  swoją średniowieczną zabudową, urokliwymi zaułkami, wąskimi uliczkami…[envira-gallery id=”27044″]

Moje spotkanie z San Gimignano wypadło w niedzielę 3 maja. Jakiś afisz przed miasteczkiem poinformował mnie, że San Gimignano właśnie 3 maja obchodzi Festa della Primavera czyli Święto Wiosny. Dotarłam tam ok. godziny 15.00 i chyba godzinę krążyłam dookoła w poszukiwaniu wolnego miejsca do zaparkowania mojej Pandzi! Na każdym parkingu elektroniczny system wskazywał 0 (zero) wolnych miejsc. Mamma Mia! Aż wreszcie, po którymś tam okrążeniu wypatrzyłam na wyświetlaczu parkingowym “2” czyli aż dwa wolne miejsca! Wjeżdżam na parking, pobieram bilet i szukając miejsca spotykam dwie panie z Polski, z których jedna zatrzymuje się przed moim samochodzikiem i czyta głośno napis widniejący na przodzie Pandzi “O! mojatoskania.com!”. Pozdrawiamy się, wymieniamy uprzejmości właściwe rodakom, żegnamy się i jestem w bardzo dobrym nastroju, który po chwili pryska, bo zorientowałam się, że jacyś przebiegli Włosi zajęli mi moje wolne miejsce!

I znowu krążę, tym razem w obrębie parkingu, patrząc na zegarek jak ulatują mi minuty za które bije mi już licznik, a które przeznaczam na błagalne myśli, aby ktoś się stąd jak najszybciej ulotnił… Zostałam wysłuchana – za jakieś parę minut zwolniło się miejsce, ufff!!! Przybyłem zobaczyłem, zwyciężyłem! Czyli: znalazłam wolne miejsce, zaparkowałam i stwierdziłam, że moja Pandzia jest najładniejszym autkiem na parkingu pełnym wypasionych, eleganckich, czarnych, granatowych i srebrzystych limuzyn. Nie ma to jak wzbudzić w sobie samozachwyt. Ostatnio stałam się mistrzynią wzbudzania w sobie tegoż uczucia 🙂 [envira-gallery id=”27004″]

A potem w poszukiwaniu Teresy przechodzę przez zachwycające placyki i uliczki.[envira-gallery id=”27021″]

Idę do pewnego Monastero (klasztoru) przy Porta San Jacopo (Brama Św. Jakuba), przyjmującego pod swój dach pielgrzymów, tam gdzie Teresa znalazła nocleg.

Człowiek z GŁUSZY (niby ja) idzie sobie przez pełne turystów małe placyki i uliczki, idzie i “dziwuje się”, jakie to San Gimignano jest cudowne, jakie tłoczne, barwne… po prostu wspaniałe! Po prawie dwóch godzinach “dziwowania się” 🙂 nareszcie jestem u bram Monastero. Na ulicy i przed wielkim budynkiem ani żywego ducha – ten klasztor to jedyne miejsce w San Gimignano, gdzie nie ma “turystycznego tłumku”.[envira-gallery id=”27015″] 

Jakieś wybitnie anty-turystyczne miejsce, pomyślałam sobie. W moich przypuszczeniach utwierdziła mnie Teresa, którą nareszcie zobaczyłam na żywo. Opowiadała mi potem, że w tym ogromnym budynku są tylko trzy siostry zakonne, i że tam nic nie wolno, dozwolone jest tylko przemieszczenie się z recepcji windą do pokoju, do swojego łóżeczka (25 eur na osobę, za nocleg w ośmioosobowym pokoju) i do łazienki, a zabronione jest wszystko inne, co mogłoby człowieka ucieszyć, np. głośne rozmowy, wprowadzanie znajomych, przechadzanie się korytarzami wielkiego klasztoru, nie mówiąc już o jego zwiedzaniu. Także zabieramy Miriam – holenderską współlokatorkę Teresy i wychodzimy z miejsca, w którym nic nie wolno, z postanowieniem znalezienia jakiegoś przyjemnego miejsca, w którym wszystko wolno 🙂 z dobrą, włoską kawą.[envira-gallery id=”27033″]

Siedzimy w cichym, jak na San Gimignano zakątku i aż mam ochotę się uszczypnąć, bo nie chce mi się wierzyć, że naprawdę tu jestem, w dodatku w takim inspirującym towarzystwie. “Pielgrzymkowiczki” opowiadają swoje wrażenia z pielgrzymkowej trasy, a ja słucham ich z ciekawością i podziwem. Ale wszystko co dobre szybko się kończy. Trzeba wracać do pracy… Moje towarzyszki poznają przy okazji parę innych “Pielgrzymowiczek” (zmierzających, a jakże, do Monastero), gdy odprowadzają mnie przez całe San Gimignano do przeciwległej bramy miasta, przy której znajduje się “mój” parking.[envira-gallery id=”27027″]

Na szczęście tuż po przyjeździe zapytałam jakiegoś starszego pana, jak nazywa się ten parking, aby w razie czego, gdy się zgubię w wielkim mieście, móc jakoś do Pandzi wrócić. Parking nazywa się MONTE MAGGIO, w wolnym tłumaczeniu GÓRA MAJ vel Góra MAJOWA 🙂 Żegnam się z moimi wspaniałymi towarzyszkami, płacę za bilet i mam 15 minut na wyjazd. Przyglądam się jeszcze murom San Gimignano w świetle zachodzącego słońca i myślę sobie, że za godzinę, no, za półtorej będę już w domu.

Teoretycznie…

W praktyce – szukam w narastającym popłochu okularów do jazdy, które mam zawsze w samochodzie. Wybebeszam cały samochód do góry nogami, szukam po pięć razy wszędzie, zrywam nawet okrycia z siedzeń, miotam się jak dzikie zwierzę, wczołguję się nawet pod samochód, w nadziei że spadły gdzieś pod koła i nic… Zauważam że zapada zmrok, więc w pośpiechu ewakuuję się z tego parkingu. Jestem bez okularów i bez nawigatora (tu znowu obiecuję go sobie zakupić). Za dnia nie jest to aż taka wielka tragedia, mogę jechać bez okularów i coś tam widzę 🙂 ale po zmroku jestem jak ślepa kura, a toskańska droga z San Gimignano do Arezzo jest pełna rozjazdów. Mamma mia! Czy to tylko mnie się takie coś przydarza?

Oczywiście elektroniczny system parkingowy nie chce mnie wypuścić – muszę mu dopłacić 2 eur. ” To jest premia za poszukiwanie okularów”, myślę sobie całkowicie zrezygnowana, nie rozumiejąc jak można stracić okulary w swoim aucie, bo nigdy, ale to nigdy nie wyciągałam ich z samochodu! Nigdy nie mów NIGDY – widocznie miałam je  na nosie (jak słynny pan Hilary) i zgubiłam je gdzieś w wielkim mieście San Gimignano, bo ich nie ma.

Tylko jak tu jechać po ciemku bez okularów? Można sobie wyobrazić, że jeżeli nie ma innego wyjścia, to się pojedzie… Jeżeli na drodze San Gimignano – Arezzo, wśród jeżdżących szybko jak błyskawice włoskich aut, widział ktoś Pandzię na polskich tablicach rejestracyjnych, jadącą sobie, powiedzmy sobie szczerze, tak wolno, jakby wiozła osobę z chorobą lokomocyjną, zwalniającą przed każdym drogowskazem na światłach awaryjnych (bo co też tam pisze??? gdzie mam jechać, w prawo, w lewo, czy prosto????), to… TO BYŁAM właśnie JA!

Okularów jeszcze nie mam i dlatego wczoraj byłam zmuszona wykorzystać pewnego Włocha “zgodnie z przeznaczeniem”, czyli jako autora jednej jedynej, pamiątkowej foty z Pielgrzymowiczką 🙂 i kierowcę do urokliwej, małej, cichej miejscowości Radicofani, gdzie Teresa żegnała się z Toskanią. Dlatego, że przyjechałam z nim, nie mam prawie zdjęć – wycieczka z nim była za krótka! Nie umie się zachwycać drogą i zatrzymywać się, tak jak ja, w co drugiej, przydrożnej zatoczce albo co gorsza, na środku drogi. Parę zdjęć zrobiłam, ale spotkanie w Radicofani to już temat na całkiem inną opowieść, prawda?

[envira-gallery id=”27055″]

Zgodnie z planem, Teresa dzisiaj wkroczyła do regionu Lazio, którego stolicą jest Rzym.

Trzymam za Ciebie kciuki, Tereso. Niech Cię nóżki szybko zaniosą do Rzymu. Ciaoooo 🙂

*

************************************************************************************************************

Ten wpis bierze udział w Karnawale Blogowym Kobiet.Temat #3 Edycji brzmi: Co pomaga mi w pisaniu? Został on zaproponowany przez Anię Piwowowarską – Autentyczny Copywriting. Więcej na temat majowej edycji karnawału: http://karnawalblogowykobiet.pl/co-pomaga-mi-w-pisaniu-3-edycja-karnawalu-blogowego/

Więcej na temat majowego karnawału inspiracji i pisania znajdziesz też we wpisie:

Co pomaga mi w pisaniu? Otwarcie majowego karnawału

*********************************************************************************************************

Wczytuję się właśnie w karnawałowe blogi i widzę, że są o wiele bardziej związane z tematem przewodnim karnawału blogowego czyli “CO POMAGA MI W PISANIU”, niż to wygląda u mnie. W zasadzie wszystkie są w stu procentach na temat. A mnie do pisania inspirują spotkania ze wspaniałymi ludźmi, średniowieczne otoczeniu, piękne widoki, no i “przygody”, które przeżywam, tak jak ta katastrofa z okularami przy wyjeździe z San Gimignano…

Mamma Mia! Mam nadzieję, że to jest jednak chociaż trochę na temat 🙂 Proszę o jakiś komentarz, że jednak tak jest!