10 miłych chwil i MAGIA w Toskanii

10 miłych chwil i MAGIA w Toskanii

Dziesięć 10 miłych chwil i MAGIA oraz CUD NIEPAMIĘCI – tak to wszystko powinno się nazywać.

Z okazji października oraz zbliżającego się końca roku policzyłam tegoroczne wydarzenia kulturalne toskańskiej głuszy, w których brałam udział.

Kronikarską dokładność zawdzięczam zdjęciom, bo na szczęście najczęściej pamiętałam by zabierać z sobą aparat fotograficzny, więc wystarczy mi przegląd pamięci komputera.

A ponieważ w archiwum komputera przechowuję tylko udane zdjęcia z ciekawych wydarzeń, więc rozumiesz – w ten sposób nieudane zdjęcia i zdarzenia, które dla zasady nie warto fotografować, zapadają się w niepamięć. Niech żyje pamięć i “Cud Niepamięci”.

Na dziewięć miesięcy doliczyłam się raptem dziesięciu ciekawych wieczorów, czyli 10 miłych chwil. No tak, na tle tak długiego okresu czasu, wieczory wydają się być momentami. Gdyby tak dodać dwa interesujące letnie wieczorki z ubiegłego roku, to dałoby to całkiem ładną sumkę – dwanaście, w sam raz na toskański kalendarz wspomnień.

Prawie wszystkie te miłe chwile zawdzięczam lokalnemu stowarzyszeniu Associazione Per La Valdambra, którego jestem dumnym członkiem od roku, od kiedy zrobiłam dla nich kalendarz ze zdjęciami z imprez które zorganizowali. Stowarzyszenie to organizuje wiele ciekawych wydarzeń, związanych z kulturą i historią Valdambry Valdambra to skrót od Valle d’Ambra tj. Dolina Ambry, a dokładniej Dolina rzeki Ambry.

Patrzę na zdjęcia i przeżywam na nowo miłe chwile czyli lekcji lokalnej historii odbywające się w starych bibliotekach, klasztorach, a nawet i otwieranych specjalnie na te okazje od dawna zamkniętych kościołach. Cieszyłam się, że po lekcjach historii prawie zawsze nadchodzi nie mniej magiczne pałaszowanie toskańskich smakołyków i degustacje win z toskańskich piwniczek. Można by było tak konsumować bez końca, bo toskańskie dania bardzo mi smakują, gdyby nie to, że głupio mi się obżerać, jakbym pół roku nie jadła.

W sprawie degustacji wina, hmmm… Trzeba być bardzo ostrożnym z tdegustacjami, by dotrzeć na własnych nogach do samochodu i wyjechać z miejsca, które zazwyczaj znajduje się wysoko na wzgórzu, zjechać stromą, wąską, wijącą się jak serpentyna drogą. Ponadto trzeba bardzo uważać na włoskich kierowców, którzy są w stanie “przejechać ci po plecach”, bo przecież wiecznie się spieszą, także nadmiar trunków raczej nie jest wskazany.

Wszystkie te miejsca są bardzo urokliwe; Badia a Ruoti, Rapale, Montebenichi, Badia Agnano, Galatrona, biblioteka Accademia Valdarnese del Poggio w Montevarchi. Najczęściej jednak moje drogi wiodą do małej miejscowości Cennina, usytuowanej na wysokim wzgórzu dominującym nad okolicą, gdzie w sali zamkowej odbywa się wiele wykładów i koncertów.

Coś już tam trochę napisałam o tym miejscu, ale jestem nim coraz bardziej zafascynowana i czuję, że mam jeszcze dużo do zrobienia w tym temacie – mam nowe informacje i zdjęcia z trzech miłych wieczorków w zamkowej sali. Ale to zabrzmiało! Jakby był to wielki świat, a nie głusza!

Widzę ją codziennie z tarasu głuszy, więc nic dziwnego, że często “mam ją na myśli”, toteż i Pandzia, mój samochodzik, jak ślepy koń, sama jedzie w tamtą stronę. Prawie zawsze znajduję tu interesującego rozmówcę, zawsze coś ciekawego do fotografowania, a przede wszystkim tutaj odbywa się najwięcej letnich atrakcji w głuszy, którymi najczęściej są wieczorne koncerty muzyki klasycznej oraz różnego rodzaju wykłady.

Mocno czuję tu “muzykalność” i “Intelektualnego Ducha” tego miejsca. To zasługa właściciela zamku, pana Osvaldo Righi pochodzącego z wiecznego miasta Rzym. Kupił ten zamek w latach powojennych i od prawie pięćdziesięciu lat organizuje tu koncerty muzyki klasycznej. Pan Osvaldo ma prawie 90 lat i bardzo specyficzne poczucie humoru. Zawsze po koncertach, około północy, gdy goście dopijają ostatnie wina, wnosi na zamkową salę ogromny garnek z makaronem z grilowanymi warzywami, oliwę i parmezan. Myślę, że dumny gospodarz robi to wszystko, by goście zapamiętali każdy wieczór w Cenninie jako wspaniałą zamkową ucztę. Faktycznie, takie zakończenie koncertu wywołuje wzruszenie i robi ogromne wrażenie, przynajmniej na mnie bardzo.

Teraz w październiku chodzę sobie po pustym placyku, który w mojej pamięci pozostał jako miejsce zapełnione miłośnikami muzyki radośnie oczekujących na koncerty późną, wieczorną porą. Ja oczywiście nie jestem paparazzim na usługach brukowców, nie fotografuję, kto przybył i z kim, ale uczę się fotografować ciemność w głuszy i czasem ktoś niechcący wpada mi w kadr.

Obecnie snują się tu rozpieszczone przez letnich turystów, a teraz wygłodniałe koty, mające nadzieję, że zabłąkany, jesienny turysta podzieli się swoim prowiantem. Już zaczęłam wozić w samochodzie jedzenie dla takich Kiciusiów, biednych, opuszczonych przez turystów…

W tym roku po raz pierwszy udało mi się być na paru koncertach i oczywiście jestem z tego powodu przeszczęśliwa. Nie zwracałam uwagi na komentarze różnych włoskich snobów, którzy komentowali repertuar koncertów z przekąsem: “Dzisiaj tylko Szostakowicz? Ja tam wolę Brahmsa”. Mnie się podobało i BASTA!

Castello czyli po polsku zamek, co brzmi dumnie, tyle że w Cenninie zostało z niego niewiele – ruiny, brama wejściowa i na szczęście jedna sala zamkowa jakimś cudem uchroniła się przed zniszczeniem lub rozbiórką. Panuje tu średniowieczna prostota; surowe, kamienne mury, świece, proste sprzęty.

Jeszcze bardziej się zachwyciłam zamkową salą na wykładzie profesora, filozofa i autora wielu publikacji Gioachino Chiarini. Tytuł wykładu to “Tajemnice Labiryntu”. Wnętrze zamkowej sali, w której panuje “Duch Średniowiecza” wręcz idealnie nadało się do tego tematu. Skusiło mnie zaproszenie, które natychmiast skrupulatnie przetłumaczyłam na język polski:

“Słynna wystawa “W Labiryncie” zorganizowana w 1981 roku przez Urząd Miasta Mediolan i kurator H. Kern (Labirynty, Feltrinelli, 1981) zwróciła uwagę szerokiej publiczności na różnorodność form oraz symboli labiryntów. W związku z rozwojem wielu badań w dziedzinach związanych z historią, ewolucją i etymologią, po trzydziestu pięciu latach od tamtej wystawy można wytłumaczyć o wiele więcej aspektów związanych z labiryntami; schematy, kształty oraz jego zastosowanie etymologiczne już w literaturze starożytnej (Homer, Odyseja).

Profesor Gioachino Chiarini z Uniwersytetu w Sienie omówi istotne kwestie labiryntów. Nawiąże również do kwadratu magicznego SATOR, którego początki sięgają okresu wczesnego cesarstwa rzymskiego, zwany młodszym “kuzynem” labiryntu, z uwagi na fakt, że jego kształt i znaczenie są podobne labiryntu.” Wykład profesora Chiarini na temat tajemnic labiryntów, w oparciu o jego wcześniejszą publikację pt. “Riflessioni sulla Danza del Labirinto”, w dawnej, zamkowej sali w Cenninie to była MA-DŻI-JA. Dosłownie i w przenośni.

Podobnie jak wszystkie koncerty i wykłady w pięknym otoczeniu, takim jak Castelletto Montebenichi.

Żeby tak ta MA-DŻI-JA trwała dłużej niż parę wieczornych godzin i częściej niż raz na miesiąc… Ech, marzenia…

Na szczęście jest jeszcze MA-DŻI-JA natury, drzew, kwiatów, słońca, mgieł, księżycowego światła i innych cudów codzienności. I tego się trzymajmy!